تهدید ایران یا خودکشی باکو!

حمله مسلحانه یک شهروند به سفارت جمهوری باکو در تهران از سوی مقامات ایرانی از همان ابتدا محکوم شد ولی به نظر می‎رسد این موضوع به بهانه‌ای تبدیل شده است که مقامات باکو بخواهند از وضعیت به وجود آمده به نفع سیاسی بازی خود و آنچه توهم فشار به ایران نامیده می‌شود استفاده کند.
موضوعی که به‌نظر در دستور کار مقامات باکو و به‌خصوص رییس دولت باکو قرار گرفته است که در آینده می‌تواند مناسبات دو همسایه را وارد فاز جدید بکند.
«الهام علی اف» از توهم خود بزرگ بینی دو سال اخیر بیرون بیاید. رئیس دولت باکو باید به این موضوع توجه کند که ایران را نمی‌تواند با ارمنستان مقایسه کند.
جنگ قره‌باغ اگر به گونه‌ای نابرابر مدیریت شد و امتیازهایی را برای باکو به همراه آورد، در زمین، زمان و شرایطی متفاوت رخ داد که هرگز با بلند گویی‌های کنونی علی‌اف در قبال ایران، هم‌سنگ و برابر نیست و نخواهد بود. مقام‌های جمهوری باکو خوب است از لفاظی‌های توخالی که فقر تدبیر را در خود دارد، دست کشیده و حرمت همسایه خود که حکم برادر بزرگتر را دارد، بیش از این رعایت‌کند.
مقام‌های دولت باکو در رویکردی مشابه و مستی ناشی از جنگ اخیر قره‌‌باغ به حرمت شکنی علیه برادر بزرگتر خود؛ ایران و تمامیت ارضی آن پرداخته و گستاخانه چنان می‌گویند، می‌نویسند و نمایش می‌دهند که گویی چشمان خود را دربرابر واقعیت‌ها بسته‌اند. این رفتار نه امنیت باکو را تامین می‌کند و نه از آسیب‌پذیری‌های پیدا و پنهان آن می‌کاهد. مقام‌های جمهوری آذربایجان به واسطه القای برخی دولت‌ها برای ایجاد آشفتگی و بی‌ثباتی  در قفقاز جنوبی به رفتاری مشغولند که پیامدهای آن را به درستی درک نمی‌کنند. این رفتار هرگز امنیت و بزرگی را برای مردم جمهوری باکو به دنبال نخواهد داشت. مقام‌های جمهوری آذربایجان خوب است بدانند که دوران آرمان‌گرایی به گونه تبلیغات جاری در باکو  سپری شده است.
دست یابی به امتیاز تمام عیار از سوی دولت‌ها، حالا امری مربوط به گذشته است.  مقام‌های باکو لازم است به این مهم توجه ویژه داشته باشند که امنیت هر کشور ارتباط مستقیم با همسایگانش و به تبع آن شرایط جهانی دارد. بنابراین هنگامی که مقام‌های این جمهوری کوچک مدعی تهدید از سوی همسایه خود می‌شوند، باید به گونه ملموس و روشن برای خطرات پیش رو مصداق داشته و ماهیت تهدید و پیچیدگی‌های آن را به درستی برای مردم و مخاطبان خود تبیین کنند.
اعتراض باکو به اقدام مسلحانه یک شهروند به سفارت آن در تهران، هنگامی معقول و منطقی است که با استدلال‌های افلیج و نابالغ همراه نباشد.
این اعتراض زمانی مشروع خواهد بود که تهران مانع مشارکت مقام‌های جمهوری آذربایجان در پیگیری پرونده شود. درحالی که تهران از مقام‌های جمهوری آذربایجان برای بررسی پرونده دعوت به عمل آورده است، اما باکو به نمایش‌هایی دست می‌زند که هر ناظر بی‌طرفی را به خنده وامی‌دارد.
فرستادن قاری قرآن بر سر مرز و خواندن سوره فتح، رجز خوانی علیه سرزمین‌پهناوری است که مردمش برای وجب به وجب آن جان‌می‌دهند.